Դատարկ փողոցում
Լուսնի լույսի տակ
Թաց գետնից եկող օդը շնչելիս
Մեկը աննկատ մարմինս գրկեց
Անաստղ երկնքից մի վերջին կաթիլ
Մեր միջև ընկավ
Ու հանդիպումը հիշարժան դարձավ
Բոլոր ձեռքերով ինձ իր գիրկն առավ
Հետո համոզեց որ էլ մենակ չեմ
Ձախ ձեռքի վեցերորդ մատով
Մազերս խաղալիք դարձրեց իր համար
Նա չհարձակվեց, թաքուն չհրեց
Ուղղակի եկավ ու ամուր գրկեց
Իմ ունեցածը մի զույգ ձեռքեր էին
Առաջարկեցի
Չհրաժարվեց
Մարդիկ կարծեցին որ ես իրենցից երջանիկ դարձա
Ոմանք ժպտացին
Ոմանք արագ քայլերով ինձնից հեռացան
Ոչ ոք չհարցրեց
Ինչու՞ եմ այդքան ձեռքերով կապված
Ինչու՞ են քայլերս բոլորից փախչում
Ինչու՞ եմ ինձ այդքան մոտ վազում
Նրանք չհարցրին
Բայց ես հասկացա
Ու արդեն ուշ էր
Սովորել էի ես նրա ձեռքերով կապված լինելուն
Բոլորից հեռու
Բոլորից թաքուն
Նրա հետ նստած երկար խոսելուն
Ընկերներիս թողած
Համաձայնվել էի ամենաերկարը նրան գրկելուն
Չմտածեցի որ դա կդառնա վատ սովորություն
Որ ես կվազեմ
Միշտ նրա կողքին մենակ լինելու
Բոլորից հեռու
Բոլորից թաքուն
Ինքս ինձ այդքան երկար գրկելու
Դատարկ փողոցում
Լուսնի լույսի տակ
Թաց գետնից եկող օդը շնչելիս
Մեկի մարմինը թաքուն գրկեցի
No comments:
Post a Comment